3 oktober 2022
Opvoeding op de begraafplaats
Ik ben opgevoed met de gedachte dat een levende niks te zoeken heeft op de plaats van gestorvenen. Mijn ouders hadden daar hun eigen gedachtes over en vanuit hun perspectief en historie snap ik het. Toch is er niets minder waar.
Opvoeding en opvattingen over opvoeden zijn aan tijd en cultuur onderhevig. Ik zie om me heen fantastische, betrokken jonge ouders die alles voor hun nazaat over hebben. Nog voor hun kindje geboren werd hebben ze vaak al meer gelezen op internet en programma’s gezien dan de hele generatie ervoor bij elkaar. Alles om hun kind kansrijk op te laten groeien. Want zo noemen de beleidsmakers dat. Opvoeden om kansrijk te zijn. Dat is helemaal hip.
Als je de betekenis van het woord kansrijk opzoekt lees je begrippen als: ‘voorspoedig’, ‘vermoedelijk succesvol’ en ‘rooskleurig’. Maar daar gaat het mis. Als je jonge ouders wijs maakt dat zij degenen zijn die hun kind voorspoed, succes en een rooskleurig leven kunnen geven, dan komen die lieve ouders van een koude kermis thuis.
En zo kom ik op de begraafplaats. Daar lees ik de teksten op al die mooie stenen. Hier zijn woorden gegeven van kinderen aan hun ouders bij het laatste afscheid. Een blik op de prachtige graven leert dat daar “zorgzame moeders”, “liefdevolle vaders” hun laatste eer is betoond. “We zullen je nooit vergeten” en “voor altijd in ons hart” staan in steen gegraveerd. Ik lees nergens bedankjes voor succes, voor rozengeur en maneschijn of voor veel belovende opvoedingen. Ouderlijke liefde en zorg vinden, gegarandeerd succesvol, de weg naar een kinderhart. Daar leert het kind dan om het leven aan te gaan in al zijn facetten. Dat geeft overlevingskans in een wereld waar een kind dat nodig heeft. Misschien, of op zo’n manier, dan toch kansrijk te noemen.
Door: Maaike Alderliesten